Teleurstelling

Huis 1 was een schattig huisje met sfeer en aan de overkant van de weg nog een extra stukje grond met fruitbomen. Het huisje zelf lag op een smalle kavel en was moeilijk verder uit te breiden. Met 3 slaapkamers bleek het voor ons echt te klein te zijn.

Huis 2 stond op een prachtige kavel en we vinden een houten huis ook zo zijn charme hebben. De staat van het huis (bouwjaar 1910) viel echt heel erg tegen, er moest heel veel aan gedaan worden. Je betaalde vooral voor de kavel. We kwamen er financieel niet uit.

Huis 3 was precies wat we zochten. We waren allemaal enthousiast. Een huis met 6 slaapkamers, passend in ons budget en prima door de tijd verder te moderniseren. We deden een bod. Wat ontzettend moeilijk trouwens om een bod te bepalen. Waar doe je goed aan? Je moet niet te weinig bieden en daardoor het huis mislopen en alles wat je teveel biedt kan je niet meer inzetten voor bijvoorbeeld een verbouwing. De makelaar hanteerde een transparant biedsyteem. Na afloop krijg je inzicht in de biedingen en het bod dat geaccepteerd is. We vonden het prettig zaken doen.

Vrijdags zouden we wat horen. Ik hield de telefoon nauwlettend in de gaten en toen daar eindelijk een telefoontje kwam was de verrassing groot, niet de makelaar belde maar de verkoopster. Omdat de verkopers (links) ernaast bleven wonen wilde ze graag weten wie erachter het bod zat. We hadden al wel een persoonlijk verhaal gedeeld, net als wat andere bieders. Daaruit hadden ze een selectie gemaakt van stellen die ze even wilde ontmoeten. Heel begrijpelijk, daar stonden we zeker voor open en zo gebeurde het dat we die vrijdagavond de verkopers op de koffie kregen. Een leuk kennismakingsbezoek. We begrepen ook dat het niet alleen voor hen, maar ook voor zoon en gezin (rechterburen) belangrijk was wat er in hun buurtje zou komen wonen. Voorkeur ging uit naar een gezin en wat verjonging. We hadden er een goed gevoel bij, maar Marten zei deze keer wel: 'ik moet het nog zien'. Maandag zouden we meer horen. Het wachten gaf achteraf best veel spanning.

Maandagochtend belde de makelaar dat we het helaas niet geworden waren. De verkopers hadden allemaal fijne mensen ontmoet en moesten mensen gaan teleurstellen, waaronder wij. De afwijzing kwam echt even binnen, want je bent zo dichtbij. Je zit met je bieding op het juiste spoor en de intentie om een goede buur te zijn, voor wie dan ook, zat zeker bij de prijs in. De reden is ons niet helemaal duidelijk geworden. Bij mezelf merk ik dat vooral datgene maakt dat de afwijzing zwaarder binnenkwam, ook in combinatie met de teleurstelling van de kinderen. 

Dit is dus de situatie waarin we nu zitten. We weten even niet wat we nu nog meer kunnen doen, dan wat we allemaal al gedaan hebben de achterliggende tijd.

Nu denk je misschien wat moet die afbeelding met taart nou in deze blog? Zo te lezen valt er niks te vieren. Klopt. We zeggen altijd als er iets spannends of bijzonders staat te gebeuren dat we dan na een goede afloop taart gaan eten. 'Als we maandag goed nieuws krijgen regel ik taart', riep ik van tevoren. Toen op die bewuste maandag het afwijzende telefoontje kwam, bedacht ik dat het eigenlijk helemaal niet leuk is dat we naast het mislopen van het leuke huis ook de taart mis zouden gaan lopen. Op het eerste hadden we totaal geen invloed, op het tweede wel. En zo kwam er op een gewone maandagmiddag, zonder dat we iets te vieren hadden, een heerlijke appeltaart met echte slagroom op tafel. Of we daar de emoties mee weggegeten hebben? Nou, ik moet eerlijk zeggen de taart smaakte zoet en zuur. En dat lag niet alleen aan de appels.